Bij mijn opa en oma in Brabant stond altijd een smeedijzeren tafeltje met gekrulde poten. Het had een marmeren blad met daarop een antiek lampetstel, uit de tijd dat er geen stromend water was. Nadat elke woning werd uitgerust met een badkamer, kwam het lampetstel op de logeerkamer te staan, waar ik vaak sliep tijdens de weekendbezoeken vanuit Oost-Groningen. Die ommelandse reizen waren lang, maar ook die werden goed benut met woord- en raadspelletjes en koffie-op-de motorkap-onderbrekingen. Bij aankomst verwelkomde oma ons altijd met zelfgebakken vlaai, rijkelijk gevuld met fruit uit haar eigen tuin. Mijn oma was niet krenterig en ze sneed voor ons dan ook grote stukken.
Dit zijn kostbare, zoete herinneringen die ik koester. En die mij inspireren in mijn werk als ondernemer.
Het tafeltje kwam uiteindelijk bij mij terecht. Ik gaf het een nieuw leven, in mijn eigen tuin. Het poreuze marmeren blad heb ik vervangen door overgebleven badkamertegels van een verbouwing, en het smeedijzer is behandeld met Hammerite om het te beschermen tegen de huidige en de helaas toekomstige weersinvloeden.
Inmiddels groeien de inheemse planten op het tafeltje in zakken van gerecycled materiaal, een knipoog naar mijn oma: er werd vroeger nooit iets onnodig weggegooid. Dit tafeltje is niet alleen een prachtig element in onze tuin, maar ook een symbool van de duurzaamheidsprincipes die ik nastreef in mijn onderneming: het hergebruiken van materialen om met zowel esthetische als milieuvriendelijke oplossingen te werken.
Bij elk project dat ik aanpak, kijk ik naar wat er al is en wat we daarvan weer kunnen gebruiken. En dat is vaak meer dan je denkt. Mijn oma wist dat óók.